Op weg naar Port Elizabeth

Zo, eindelijk weer bericht van ons, nu we veilig en wel in Port Elizabeth zijn aangekomen.
In Johannesburg aangekomen, hebben we eerst de telefoonkaarten opgehaald en daarna met de huurauto op weg. Het is toch wel weer even wennen als je naast de koeien en schapen ook weer struisvogels op het veld ziet. Paars bloeiende bomen langs de weg. Onze eerste overnachting was in Harringsmith in een oud koloniaals huis met prachtige houten pilaren. We sliepen in een superhoog smeedijzeren bed en het huis kraakte ’s nachts aan alle kanten. De eigenaresse had 5 honden, die (naar zij de volgende morgen vertelde) vooral voor de bewaking hield. Het was namelijk een nogal onveilige buurt waar veel overvallen plaatsvonden. Dat was zelfs zo erg dat zij zich bij de burgerwacht aangemeld hadden en dus ook zo’n bakkie in huis hadden om elkaar op te roepen. Gelukkig had zij dat niet eerder verteld, anders had ik waarschijnlijk geen oog dicht gedaan.
De volgende morgen gingen we naar het Drakengebergte. Het lijkt een beetje op het heuvelland van Frankrijk in de herfst, alleen zonder zonnebloemen en veel droger. In de verte doemden de kale bergen op, maar daar had je wel een 4x4 auto voor nodig. De toeristen komen vooral voor de hikes en de meesten van die hikes duren 6 uur of nog langer tot wel een paar dagen. Nou, even naar de waterval lopen is voor ons genoeg. Onderweg stapte ik bijna op een slang van 40 cm. Gelukkig was hij net zo geschrokken als ik en verdween al gauw in een gat in de grond.
De volgende dag zijn we naar een ander gedeelte van de Drakenbergen gereden. We gingen weg met een temperatuur van zo’n 25 graden en een mooi zonnetje, maar op een gegeven moment veranderde dat binnen 20 minuten in slechts 12 graden en reden we in de wolken naar onze bestemming Granny Mouse Country House. Dat is gebouwd volgens het gelijknamige boek: ook overal trappetjes, gangetjes, gordijnen en behang. Heel leuk allemaal, maar we verdwaalden bijna op weg naar de dinerzaal. Toen we daarna in onze lodge terug kwamen, lag ons bed opengeslagen met een lieve wens erbij en twee hartenkoekjes!!! Ook bleek de elektrische deken voor ons aangezet te zijn..... Wat een luxe.
Donderdag hadden we een lange rit voor de boeg. We reden door eindeloze heuvels. De navigatie gaf geen dorp of stad aan, maar wel zagen we overal verspreid in het land kleine stenen of houten huisjes, afgedekt met golfplaten. Soms stond er ergens een kleine wc buiten. De was hing op de paar struiken buiten te drogen. Overal liepen kinderen rond. Soms waren kinderen van een jaar of vijf al op pad met een paar geiten of schapen. De vrouwen liepen met emmers op hun hoofd. Waarschijnlijk hadden zij water gehad uit de poel een stuk verderop, waar ik nog niet met mijn voeten in zou willen staan: zo goor zag dat eruit. We zagen nu ook de eerste apen langs de weg.
De wegen zaten vol gaten en kuilen, ruim 100 km lang. Langs de weg lagen dode honden, koeien en geiten staken soms ineens over en op een gegeven moment lag er zelf een dood paard nog half op de weg. Er waren geen winkels en geen scholen te bekennen. Dit zijn de zwarte mensen die officieel niet bestaan: je gaat geen 100 km reizen om je kind aan te geven als je zo arm bent! En geen geboortebewijs betekent ook geen kinderbijslag en scholing.
Wat boffen de kinderen van Thamsanqa dan eigenlijk. Zij mogen naar school, hebben hun eigen bed, een wc en bad/ douche in het huis en iedere dag te eten!!
De laatste nacht hebben we ook in een heel luxe hotel doorgebracht aan de kust. We keken uit over het strand en de zee en het eten was voorteffelijk. Nu moeten jullie niet denken: die Ani en Flip nemen het ervan van ons geld!! Nee hoor, in Nederland kan je voor €45,- per nacht een voucher kopen. Die worden door een aantal hotels in Zuid Afrika aangenomen als betaling voor een tweepersoonskamer als zij die over hebben. Beter zo’n bezette kamer dan een lege kamer. Je kunt pas 72 uur van te voren boeken, dus soms moet je wel een aantal adressen afbellen voor je een slaapplaats hebt, maar tot nu toe vinden wij dit een heel leuk systeem. Je komt zo in hotels, waar je anders nooit overnacht zou hebben. Gisteravond hadden we ook een fikse onweersbui in onze laatste lodge: de hagelstenen kletterden op ons balkon en het was ’s middags om 5 uur zo donker als de nacht.
Vanmiddag waren wij tegen twee uur in Port Elizabeth. Peter en Daphne zijn voor een begrafenis van een familielid naar Kaapstad, maar Tia ( die Thamsanqa opgericht heeft) was in hun huis om ons welkom te heten. Ook had zij eten voor ons klaargemaakt: soep, lekkere kip met broodjes en een salade. Dus ik hoefde vanavond niet veel te doen. De bedden waren opgemaakt, we weten alles te vinden, dus het is geen probleem dat Peter en Daphne er niet zijn. Dinsdagavond komen zij met de bus terug, precies op de verjaardag van Daphne. We zullen haar verwelkomen met slingers, taart, eten en wat cadeautjes. En ik heb nu mooi de tijd om dit stukje te schrijven.
Morgen komt Louise ons ophalen om langs alle huisjes en huismoeders te gaan en dan kunnen wij bekijken en bespreken met haar wat wij met jullie geld allemaal kunnen gaan doen. Toon en Jeanne, die hier in het voorjaar zijn geweest ( en trouwens de keuken van Daphne en Peter een nieuwe look heeft gegeven, klasse Toon!!) hebben ons al een lijst gegeven maar we weten niet wat daarvan al door anderen gedaan is. ...... dus: wordt vervolgd......