weblog nr 6 Wat een armoedig bestaan
Door: Ani
Blijf op de hoogte en volg Ani
04 November 2014 | Zuid-Afrika, Port Elizabeth Airport
Weblog nr 6 Wat een armoedig bestaan!!!
Vrijdagmiddag zijn we met Louise naar een ander gedeelte van het township gereden, waar een moeder woont van twee kinderen. De kinderen zijn op verzoek van maatschappelijk werk vorig jaar in een van de Thamsanqa huisjes geplaatst, omdat het bij moeder een onveilige situatie voor de meisjes zou zijn.
De jongste is al een paar keer een nachtje bij moeder geweest, maar de oudste wilde tot nu toe niet. Toch is het belangrijk voor hun ontwikkeling dat zij hun biologische moeder blijven zien. Dus gingen wij met Louise mee om de meisjes weg te brengen en Louise haalt hen zondag rond de middag weer op. Ik had een doos vol boodschappen mee (oa brood, olie, rijst, vlees, meel, appels, suiker ed) zodat de meisjes in ieder geval te eten zouden hebben. Het was een heel eind rijden vanuit Motherwell naar dit township, want je hebt heel veel townships in Port Elizabeth. 80% van de inwoners van Port Elizabeth woont in een township. Niet allemaal in hutjes of shacks zoals ze hier genoemd worden, maar deze moeder wel. Op de foto kun je zien hoe haar hutje er van binnen en van buiten uitzag. Het was ongeveer 2,5 bij 2 meter en er stond één tweepersoonsbed in. Daar zouden zij vannacht met zijn drieën in slapen. Verder nog een klein kastje, een babybed met wat spullen erin en aan het voeteneind van het bed was in een hoek ook een plankje. Geen water, douche of wc, geen electriciteit. Ze hebben alleen een douche als het regent......... Hoe kan je zo leven!!!!
Moeder was heel blij toen zij haar kinderen zag en de kinderen waren ook blij haar te zien. Ze gingen ook meteen naar een soort tante toe, die schuin achter moeder woonde. Ik dacht dat ik aan alle spullen gedacht had, toen ik het eten kocht, maar moeder vertelde dat zij geen paraffine meer had. Dat gebruikt zij om eten te koken en voor verwarming als het ’s avonds koud wordt. Gelukkig was er ook vlak bij haar een winkeltje ( zie foto) waar je via een klein raampje ook nog wat kon kopen. De paraffine was op dat moment op maar de eigenaresse zou ervoor zorgen dat zij het ’s avonds zou hebben. Ik wilde nog wat extra rijst kopen voor moeder( die niet werkt en dus ook geen inkomen heeft) maar de winkel was uitverkocht!!
Op de terugweg kwamen we langs een slager. Daar hingen de karkassen zo aan het dak. Over hygiëne gesproken!
’s Avonds gingen we met Peter en Daphne naar het jongenshuis. De man van Louise, Gavin, die een soort pastor is, geeft daar iedere vrijdagavond een bijeenkomst. Ze zingen liedjes, doen spelletjes, draaien een film. Niet alleen om heel godsdienstig te zijn en dankbaar voor het leven, maar ook om de jongens op vrijdagavond binnen te houden. Dat lukt heel goed. De oudste twee jongens waren het eten aan het koken en de rest zat gezellig op de bank te praten. Wij hadden cola en wat chips bij ons want de jongens hadden de tuin keurig opgeruimd. Zelfs ons afval van twee jaar geleden hadden zij weggewerkt onder het zand. Ook hadden wij ieder wat zakgeld beloofd als zij de tuin op zouden knappen. Dat hadden zij echt wel verdiend!!
De volgende dag gingen wij ’s morgens heel vroeg op pad met Barry, de zoon van Peter en Daphne. Hij werkt op de universiteit en doet onderzoek naar de mogelijkheden om in de Karoo, een groot woestijngebied, schaliegas te winnnen. Hij moest langs verschillende landeigenaren om daar de coördinaten ed op te nemen en hen over te halen boringen te laten doen naar de aanwezigheid van schaliegas. Er is geen echt kadaster in Zuid Afrika, zodat het een heel werk is om alles in kaart te brengen. Daarna zijn we met hem de bergen in geweest; het was fantastisch: mooie uitzichten, prachtige bergtoppen en onherbergzame gebieden.
We zijn ook naar de Valley of Desperation geweest. Het verhaal dat hier de ronde over doet is hetvolgende:
Een vader ging met zijn zoon op jacht. Bij deze vallei konden ze vanuit de hoogte goed de dieren zien waarop zij konden jagen. De zoon was erg onvoorzichtig ondanks de waarschuwingen van zijn vader en viel vanaf de steile rotsen naar beneden. Hij was zwaar gewond en in die tijd bestonden er nog geen reddingsteams en helikopters. Zijn vader zag hem daar beneden creperen van de pijn. Hij zou nooit bij hem kunnen komen om hem te redden en daarom schoot hij zijn zoon dood om hem uit zijn lijden te verlossen!!!
We hebben bij Barry thuis geslapen en zijn de volgende dag nog even naar het strand geweest. Gisteravond kwamen we in Port Elizabeth terug waar men inmiddels zonder stroom zat. Soms worden hier hele wijken tijdelijk afgesloten omdat het elektriciteitsnet de vraag niet aan kan. Straks wordt het hier weer afgesloten en ook Louise heeft vanavond geen stroom. Port Elizabeth is verdeeld in 8 wijken en om de beurt hebben de wijken 2,5 uur geen stroom.
Vandaag hebben wij bij Lulama een oud keukenkastje gesloopt. Het was zo verrot dat de onderste plank versplinterd op de vloer lag. Helaas zaten er geen tegels onder het kastje zodat wij naar de winkel moesten om wat tegels te halen. Flip heeft die er netjes ingelegd en morgen kunnen we waarschijnlijk het nieuwe blad plaatsen. Lulama heeft een los plastic kastje gekregen met laden waar zij haar boodschappen in op kan bergen. Goed tegen de eventuele kakkerlakken en gemakkelijk schoon te houden. Ik heb buiten nog wat geverfd en zo vliegen de dagen voorbij. Nog ruim een week en dan gaan wij aan de terugreis beginnen.
Vrijdagmiddag zijn we met Louise naar een ander gedeelte van het township gereden, waar een moeder woont van twee kinderen. De kinderen zijn op verzoek van maatschappelijk werk vorig jaar in een van de Thamsanqa huisjes geplaatst, omdat het bij moeder een onveilige situatie voor de meisjes zou zijn.
De jongste is al een paar keer een nachtje bij moeder geweest, maar de oudste wilde tot nu toe niet. Toch is het belangrijk voor hun ontwikkeling dat zij hun biologische moeder blijven zien. Dus gingen wij met Louise mee om de meisjes weg te brengen en Louise haalt hen zondag rond de middag weer op. Ik had een doos vol boodschappen mee (oa brood, olie, rijst, vlees, meel, appels, suiker ed) zodat de meisjes in ieder geval te eten zouden hebben. Het was een heel eind rijden vanuit Motherwell naar dit township, want je hebt heel veel townships in Port Elizabeth. 80% van de inwoners van Port Elizabeth woont in een township. Niet allemaal in hutjes of shacks zoals ze hier genoemd worden, maar deze moeder wel. Op de foto kun je zien hoe haar hutje er van binnen en van buiten uitzag. Het was ongeveer 2,5 bij 2 meter en er stond één tweepersoonsbed in. Daar zouden zij vannacht met zijn drieën in slapen. Verder nog een klein kastje, een babybed met wat spullen erin en aan het voeteneind van het bed was in een hoek ook een plankje. Geen water, douche of wc, geen electriciteit. Ze hebben alleen een douche als het regent......... Hoe kan je zo leven!!!!
Moeder was heel blij toen zij haar kinderen zag en de kinderen waren ook blij haar te zien. Ze gingen ook meteen naar een soort tante toe, die schuin achter moeder woonde. Ik dacht dat ik aan alle spullen gedacht had, toen ik het eten kocht, maar moeder vertelde dat zij geen paraffine meer had. Dat gebruikt zij om eten te koken en voor verwarming als het ’s avonds koud wordt. Gelukkig was er ook vlak bij haar een winkeltje ( zie foto) waar je via een klein raampje ook nog wat kon kopen. De paraffine was op dat moment op maar de eigenaresse zou ervoor zorgen dat zij het ’s avonds zou hebben. Ik wilde nog wat extra rijst kopen voor moeder( die niet werkt en dus ook geen inkomen heeft) maar de winkel was uitverkocht!!
Op de terugweg kwamen we langs een slager. Daar hingen de karkassen zo aan het dak. Over hygiëne gesproken!
’s Avonds gingen we met Peter en Daphne naar het jongenshuis. De man van Louise, Gavin, die een soort pastor is, geeft daar iedere vrijdagavond een bijeenkomst. Ze zingen liedjes, doen spelletjes, draaien een film. Niet alleen om heel godsdienstig te zijn en dankbaar voor het leven, maar ook om de jongens op vrijdagavond binnen te houden. Dat lukt heel goed. De oudste twee jongens waren het eten aan het koken en de rest zat gezellig op de bank te praten. Wij hadden cola en wat chips bij ons want de jongens hadden de tuin keurig opgeruimd. Zelfs ons afval van twee jaar geleden hadden zij weggewerkt onder het zand. Ook hadden wij ieder wat zakgeld beloofd als zij de tuin op zouden knappen. Dat hadden zij echt wel verdiend!!
De volgende dag gingen wij ’s morgens heel vroeg op pad met Barry, de zoon van Peter en Daphne. Hij werkt op de universiteit en doet onderzoek naar de mogelijkheden om in de Karoo, een groot woestijngebied, schaliegas te winnnen. Hij moest langs verschillende landeigenaren om daar de coördinaten ed op te nemen en hen over te halen boringen te laten doen naar de aanwezigheid van schaliegas. Er is geen echt kadaster in Zuid Afrika, zodat het een heel werk is om alles in kaart te brengen. Daarna zijn we met hem de bergen in geweest; het was fantastisch: mooie uitzichten, prachtige bergtoppen en onherbergzame gebieden.
We zijn ook naar de Valley of Desperation geweest. Het verhaal dat hier de ronde over doet is hetvolgende:
Een vader ging met zijn zoon op jacht. Bij deze vallei konden ze vanuit de hoogte goed de dieren zien waarop zij konden jagen. De zoon was erg onvoorzichtig ondanks de waarschuwingen van zijn vader en viel vanaf de steile rotsen naar beneden. Hij was zwaar gewond en in die tijd bestonden er nog geen reddingsteams en helikopters. Zijn vader zag hem daar beneden creperen van de pijn. Hij zou nooit bij hem kunnen komen om hem te redden en daarom schoot hij zijn zoon dood om hem uit zijn lijden te verlossen!!!
We hebben bij Barry thuis geslapen en zijn de volgende dag nog even naar het strand geweest. Gisteravond kwamen we in Port Elizabeth terug waar men inmiddels zonder stroom zat. Soms worden hier hele wijken tijdelijk afgesloten omdat het elektriciteitsnet de vraag niet aan kan. Straks wordt het hier weer afgesloten en ook Louise heeft vanavond geen stroom. Port Elizabeth is verdeeld in 8 wijken en om de beurt hebben de wijken 2,5 uur geen stroom.
Vandaag hebben wij bij Lulama een oud keukenkastje gesloopt. Het was zo verrot dat de onderste plank versplinterd op de vloer lag. Helaas zaten er geen tegels onder het kastje zodat wij naar de winkel moesten om wat tegels te halen. Flip heeft die er netjes ingelegd en morgen kunnen we waarschijnlijk het nieuwe blad plaatsen. Lulama heeft een los plastic kastje gekregen met laden waar zij haar boodschappen in op kan bergen. Goed tegen de eventuele kakkerlakken en gemakkelijk schoon te houden. Ik heb buiten nog wat geverfd en zo vliegen de dagen voorbij. Nog ruim een week en dan gaan wij aan de terugreis beginnen.
-
04 November 2014 - 07:55
Anneke Stultiens:
Hallo Ani en Flip,
Dank jullie wel voor het delen van jullie ervaringen.
En tja....dan nog 1 week en dan weer terug naar het intussen herfstachtig Nederland.
Nog veel plezier daar en tot ziens,
Groetjes,
Anneke -
04 November 2014 - 13:53
Trees:
Hoi Ani en Flip,
Wat zijn jullie goed bezig daar...respect!!
Ik geniet met volle teugen van de prachtige reisverhalen!!
Heel veel groetjes uit Driebruggen van
Trees -
04 November 2014 - 19:09
Ria Sturkenboom:
Hallo Ani en Flip,
Wat hebben jullie veel werk verricht! Jullie zijn echt van alle markten thuis.
Veel reparatiewerk, maar ook de liefde, die jullie geven aan deze kinderen.
Geweldig!
Ik denk dat jullie met een voldaan gevoel kunnen terugkijken op deze weken.
Nog even de laatste klussen en dan weer naar huis. Dat is ook weer fijn.
Veel groetjes
Ria Sturkenboom -
07 November 2014 - 14:27
Rien De Jong:
Hallo Flip en Ani,wij lezen dat de contrasten heel groot zijn wat hebben wij het toch goed hier in Nederland ondanks dat het vandaag 7 november koud en nat en guur is maar het is wel de eerste slechte dag van deze herfst,maar die jongens vinden het wel een traktatie natuurlijk chips en cola want dat krijgen ze denk niet vaak en in een township wonen dat is toch ondenkbaar bij ons,en die vader dat hij zijn zoon dood schiet is voor mij ondenkbaar maar goed het is wel een heel andere wereld daar maar het geeft voor jullie en ook voor ons wel voldoening dat jullie daar fantastisch werk daar doen toppie,en ja het afscheid komt weer dichterbij maar als je maar weer goed achterom kunt kijken dan is het allemaal goed ,wij zijn ook weer blij als jullie weer thuis zijn gezond en wel de hartelijke groeten van ons en tot binnenkort -
07 November 2014 - 14:36
Wim En Thea:
Hoi Flip en Ani
Weer `n mooi verslag van wat jullie meemaken en doen.
Wij denken,dat je hart breekt bij `t zien van zo`n armoedige onverklaarbaar bewoonde woning.
Het is toch in en in triest dat die mensen daar hun leven moeten slijten.
Voor deze mensen is het geaccepteerd,maar het is wel heel weinig wat ze daar voor zich zelf hebben.
Dat moedertje zal wel je meegebrachte spullen met open armen hebben ontvangen.
Het zal straks wel lastig vallen, ik bedoel thuis ,om af te kikken.
Jammer dat we de overdaad die we hier hebben daar niet kwijt kunnen.
Als we zien wat er hier weggegooid word,dan schaam je je,want daar doen we toch mer z`n allen aan mee.
Nogmaals veel waardering voor jullie.
Bedankt weer voor het mooie verslag,het maakt iedere keer weer veel indruk.
Heel veel goeds wensen we jullie nog in het laatste stukje van jullieThamsanqa trip.
Vergeet vooral niet te genieten,want het is inmiddels voor jullie `n dierbare plek geworden.
Groeten Wim en Thea
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
