Kaapstad, tehuis voor gehandicapten en baby-opvang
Blijf op de hoogte en volg Ani
30 Oktober 2012 | Zuid-Afrika, Port Elizabeth Airport
Maandagmorgen zaten we om kwart over zes in de bus, die ons naar Kaapstad zou brengen. Het was echt een luxe bus met stoelen die bijna plat konden liggen en een voetensteun. Peter had voor ons al een plaats gereserveerd voorin de bus met veel beenruimte. De reis ( ruim 12 uur) viel ons erg mee. Onderweg zagen we een heel ander landschap dan twee jaar geleden: nu veel rivieren, meren en vennen, veel groen en prachtige lentebloemen.
In Kaapstad haal de Clive, de zwager van Daphne en Peter ons af en bracht ons naar zijn huis, zo'n 60 km verder aan een prachtige baai. De kamer was super groot en mooi met een eigen badkamer. Het was heerlijk in Kaapstad, veel warmer en droger dan in Port Elizabeth. We hebben daar zelfs zonder jassen gelopen! Wat een luxe na al die regen.
Clive kan goed koken en was een goede gids voor ons. Op dinsdag heeft hij ons de bergen in meegenomen, de botanische tuin laten zien en een wijnfarm.
Op woensdag zijn we per trein naar Kaapstad gereisd (6 euro voor een retour eerste klas!!!) en hebben we het programma van Clive verder lopend afgewerkt. We hebben het fort gezien dat in dezelfde tijd gebouwd is en volgens dezelfde stijl als Fort Wierickeschans in Bodegraven. We hebben een museum bezocht en een vrijwilliger gesproken die veel van de apartheid te lijden heeft gehad en we zijn naar het slavenmuseum geweest.Daar voelden we ons toch wel even schuldig voor de ellende die onze voorvaderen veroorzaakt hebben.
Op donderdag was de wind gaan liggen en dus konden we met de boot op zoek naar walvissen en we hebben deze dan ook echt gezien. Wat een kolossale dieren zijn dat!!!
Maar deze dagen vlogen om en na een vermoeiende terugreis (nu helaas in een aftandse bus) waren we vrijdagmorgen om half acht weer thuis. Eerst nog maar een paar uur het bed in en daarna even boodschappen doen. En toen ...... regende het weer!
Zaterdag (een droge dag) zijn we naar het vliegveld geweest want daar was een vliegshow. Onderweg was de weg gedeeltelijk afgesloten want door de hevige regenval was een gedeelte van de toegangsweg naar het vliegveld ingestort. Zie ook de foto!!!
De show was fantastisch om te zien: vliegtuigen die loopings maakten, op hun zijkant of ondersteboven langs kwamen vliegen en nog veel meer. Ook was het leuk om naar de mensen te kijken die op deze show af kwamen; heel veel verscheidenheid.
Later deze middag zijn we met Peter en Alwin (oud-vrijwilliger op bezoek) naar een tehuis geweest waar gehandicapte mensen opgevangen worden. Wat een ellende zie je daar ...... Eén verzorgster was er aanwezig voor 41 mensen. Gelukkig kwam er later nog iemand bij. Een van de beschermelingen van Peter is een jongen die op 20 jarige leeftijd zijn nek gebroken heeft bij een rugbywedstrijd. Hij zit nu in een rolstoel!
Zijn vriend is een jongen die zeer ernstig spastisch is. Hij kan niet lopen en toen wij aankwamen zat hij op de grond om de zitting van zijn rolstoel schoon te maken!! Omdat deze mensen niets van de buitenwereld meekrijgen en het vaak zonder bezoek moeten doen, is een tv de enige mogelijkheid om iets van de wereld mee te maken. Dus Peter had de tv uit de huiskamer meegenomen voor deze jongen!!! Hij was dolblij toen hij Peter zag, hij lag over de grond te rollen van blijdschap .....
Helaas was er onvoldoende stroom in de slaapkamer en werkte ook de tv antenne niet goed. Het einde van het liedje was dat we vandaag terug gegaan zijn met verlengsnoeren ed en batterijen voor de afstandbediening om alles in orde te maken. Wat was hij blij. Ook hadden we nog ijs voor hem gekocht en muffins. Zijn dag kon niet meer stuk!! Ondanks het feit dat hij alleen wat klanken uit kan stoten, is zijn verstand goed. Hij kan de vrienden en vriendinnen die hem omgeven, heel duidelijk maken wat hij bedoelt en zij kunnen goed met hem communiceren. Alles wordt met elkaar gedeeld en aan elkaar uitgeleend en ze zijn dankbaar voor ieder beetje aandacht dat zij krijgen!! Wat een verschil met sommige kinderen uit onze huisjes, die het heel normaal vinden wat wij doen en wat zij krijgen. Gelukkig niet allemaal, maar toch ...
Een meisje van 23 (ook in een rolstoel) was helemaal door het dolle heen toen zij een grote knuffeltijger kreeg. Wat kan je een ander mens dan blij maken en wat een dankbaarheid krijg je ervoor terug.
Daarna zijn we nog even naar het "babyloket" gegaan. Daar worden baby's opgevangen, die te vondeling zijn gelegd of daar via maatschappelijk werk terecht komen omdat de moeder niet voor hen kan zorgen. Het is de bedoeling dat zij geadopteerd worden. Er waren op dit moment 10 baby's, variërend van 4 weken oud tot ongeveer 10 maanden. De verzorgsters ( twee tegelijk) werken hard maar deze hebben geen tijd om alle baby's te knuffelen of met ze te spelen. Ze zijn blij als zij de baby's allemaal kunnen voeden en verzorgen. Dus al gauw zaten we daar ieder met een kleintje op schoot om ze lekker te knuffelen, liedjes te zingen en tegen ze te praten. Wat een schatjes; je zou ze zo mee naar huis willen nemen. Eén verzorgster vertelde dat er het laatste jaar al vier baby's naar Nederland waren gegaan voor adoptie!!!
We hebben afgesproken dat ik as vrijdag een dag mee gaan helpen. Voor de vrijwilligers die er 's nachts blijven, ligt er in een zijkamertje een matras op de grond! Peter vertelde dat hij er een paar maanden geleden even langs kwam en dat de vrijwilligsters huilden van de honger. Ze hadden toen al twee dagen geen eten meer voor de volwassenen!! De regering doet er niets aan en ze zijn dus afhankelijk van giften en de baby's gaan natuurlijk voor. Zo schrijnend allemaal, onvoorstelbaar dat dit in deze tijd nog kan gebeuren! Wat een geluk hebben onze kleinkinderen dan met hun liefhebbende ouders. Louise vertelde ons dat in het township waar wij werken 92 % van de kinderen opgroeit zonder vader ..........
Morgen gaan we het bad uit de badkamer slopen want dinsdag komt de loodgieter. dus ik ga nu lekker slapen.
groetjes Ani en Flip
Deze mail is wat later verzonden want vanaf zondagavond hadden we geen internet meer. Gelukkig doet alles het nu weer. Binnenkort weer een nieuwe weblog want er valt weer veel te vertellen.
In Kaapstad haal de Clive, de zwager van Daphne en Peter ons af en bracht ons naar zijn huis, zo'n 60 km verder aan een prachtige baai. De kamer was super groot en mooi met een eigen badkamer. Het was heerlijk in Kaapstad, veel warmer en droger dan in Port Elizabeth. We hebben daar zelfs zonder jassen gelopen! Wat een luxe na al die regen.
Clive kan goed koken en was een goede gids voor ons. Op dinsdag heeft hij ons de bergen in meegenomen, de botanische tuin laten zien en een wijnfarm.
Op woensdag zijn we per trein naar Kaapstad gereisd (6 euro voor een retour eerste klas!!!) en hebben we het programma van Clive verder lopend afgewerkt. We hebben het fort gezien dat in dezelfde tijd gebouwd is en volgens dezelfde stijl als Fort Wierickeschans in Bodegraven. We hebben een museum bezocht en een vrijwilliger gesproken die veel van de apartheid te lijden heeft gehad en we zijn naar het slavenmuseum geweest.Daar voelden we ons toch wel even schuldig voor de ellende die onze voorvaderen veroorzaakt hebben.
Op donderdag was de wind gaan liggen en dus konden we met de boot op zoek naar walvissen en we hebben deze dan ook echt gezien. Wat een kolossale dieren zijn dat!!!
Maar deze dagen vlogen om en na een vermoeiende terugreis (nu helaas in een aftandse bus) waren we vrijdagmorgen om half acht weer thuis. Eerst nog maar een paar uur het bed in en daarna even boodschappen doen. En toen ...... regende het weer!
Zaterdag (een droge dag) zijn we naar het vliegveld geweest want daar was een vliegshow. Onderweg was de weg gedeeltelijk afgesloten want door de hevige regenval was een gedeelte van de toegangsweg naar het vliegveld ingestort. Zie ook de foto!!!
De show was fantastisch om te zien: vliegtuigen die loopings maakten, op hun zijkant of ondersteboven langs kwamen vliegen en nog veel meer. Ook was het leuk om naar de mensen te kijken die op deze show af kwamen; heel veel verscheidenheid.
Later deze middag zijn we met Peter en Alwin (oud-vrijwilliger op bezoek) naar een tehuis geweest waar gehandicapte mensen opgevangen worden. Wat een ellende zie je daar ...... Eén verzorgster was er aanwezig voor 41 mensen. Gelukkig kwam er later nog iemand bij. Een van de beschermelingen van Peter is een jongen die op 20 jarige leeftijd zijn nek gebroken heeft bij een rugbywedstrijd. Hij zit nu in een rolstoel!
Zijn vriend is een jongen die zeer ernstig spastisch is. Hij kan niet lopen en toen wij aankwamen zat hij op de grond om de zitting van zijn rolstoel schoon te maken!! Omdat deze mensen niets van de buitenwereld meekrijgen en het vaak zonder bezoek moeten doen, is een tv de enige mogelijkheid om iets van de wereld mee te maken. Dus Peter had de tv uit de huiskamer meegenomen voor deze jongen!!! Hij was dolblij toen hij Peter zag, hij lag over de grond te rollen van blijdschap .....
Helaas was er onvoldoende stroom in de slaapkamer en werkte ook de tv antenne niet goed. Het einde van het liedje was dat we vandaag terug gegaan zijn met verlengsnoeren ed en batterijen voor de afstandbediening om alles in orde te maken. Wat was hij blij. Ook hadden we nog ijs voor hem gekocht en muffins. Zijn dag kon niet meer stuk!! Ondanks het feit dat hij alleen wat klanken uit kan stoten, is zijn verstand goed. Hij kan de vrienden en vriendinnen die hem omgeven, heel duidelijk maken wat hij bedoelt en zij kunnen goed met hem communiceren. Alles wordt met elkaar gedeeld en aan elkaar uitgeleend en ze zijn dankbaar voor ieder beetje aandacht dat zij krijgen!! Wat een verschil met sommige kinderen uit onze huisjes, die het heel normaal vinden wat wij doen en wat zij krijgen. Gelukkig niet allemaal, maar toch ...
Een meisje van 23 (ook in een rolstoel) was helemaal door het dolle heen toen zij een grote knuffeltijger kreeg. Wat kan je een ander mens dan blij maken en wat een dankbaarheid krijg je ervoor terug.
Daarna zijn we nog even naar het "babyloket" gegaan. Daar worden baby's opgevangen, die te vondeling zijn gelegd of daar via maatschappelijk werk terecht komen omdat de moeder niet voor hen kan zorgen. Het is de bedoeling dat zij geadopteerd worden. Er waren op dit moment 10 baby's, variërend van 4 weken oud tot ongeveer 10 maanden. De verzorgsters ( twee tegelijk) werken hard maar deze hebben geen tijd om alle baby's te knuffelen of met ze te spelen. Ze zijn blij als zij de baby's allemaal kunnen voeden en verzorgen. Dus al gauw zaten we daar ieder met een kleintje op schoot om ze lekker te knuffelen, liedjes te zingen en tegen ze te praten. Wat een schatjes; je zou ze zo mee naar huis willen nemen. Eén verzorgster vertelde dat er het laatste jaar al vier baby's naar Nederland waren gegaan voor adoptie!!!
We hebben afgesproken dat ik as vrijdag een dag mee gaan helpen. Voor de vrijwilligers die er 's nachts blijven, ligt er in een zijkamertje een matras op de grond! Peter vertelde dat hij er een paar maanden geleden even langs kwam en dat de vrijwilligsters huilden van de honger. Ze hadden toen al twee dagen geen eten meer voor de volwassenen!! De regering doet er niets aan en ze zijn dus afhankelijk van giften en de baby's gaan natuurlijk voor. Zo schrijnend allemaal, onvoorstelbaar dat dit in deze tijd nog kan gebeuren! Wat een geluk hebben onze kleinkinderen dan met hun liefhebbende ouders. Louise vertelde ons dat in het township waar wij werken 92 % van de kinderen opgroeit zonder vader ..........
Morgen gaan we het bad uit de badkamer slopen want dinsdag komt de loodgieter. dus ik ga nu lekker slapen.
groetjes Ani en Flip
Deze mail is wat later verzonden want vanaf zondagavond hadden we geen internet meer. Gelukkig doet alles het nu weer. Binnenkort weer een nieuwe weblog want er valt weer veel te vertellen.
-
30 Oktober 2012 - 19:54
Christina De Jong:
Hallo Ani en Flip,
wat hebben wij het hier toch goed. Dat besef je weer als we jullie verhalen lezen over zelfs gebrek aan eten. Jammer dat de regering niet meer doet voor deze kinderen. Er is ook veel rijkdom in het land.
De foto van Flip met een kindje vond ik hel erg leuk.
Hier in Nederland is het frisjes en erg nat. Maar gelukkig doet de verwarming het prima.
Ed is weer ontslagen uit het ziekenhuis. Zijn hartprobemen waren te wijten aan een ader die half verstopt zit. Vermoedelijk wordt dat automatisch opgelost.
Het is een hele toer om de kranten rond te brengen omdat veel straten zijn opgebroken en het bijna elke morgen heel slecht weer is. Mijn regenbroek begint zelfs te slijten omdat ik hetm elke dag draag.
Verder geen nieuws. Heel veel sterkte en tot mails.
Christina -
30 Oktober 2012 - 23:16
Dick En Ellen:
Hallo Ani en Flip,
Wat een boeiend reisverslag.
Het blijkt al weer, een land van uitersten, rijkdom en bittere armoede, regen en zonneschijn.
Leuk voor jullie, dat er reisjes en uitjes voor jullie gepland worden.
Dan kunnen jullie er weer beter tegen, als je in een tehuis voor gehandicapten of baby's komt.
Tja een baby meenemen kan op onze leeftijd niet meer.
Wij wensen jullie nog vele mooie en zorgzame momenten toe.
Lieve groeten van Ellen en Dick. -
30 Oktober 2012 - 23:23
Anneke Stultiens:
Ha Ani en Flip,
Wat leuk om weer mee te kunnen genieten van jullie belevenisen en wat mooi om te lezen dat jullie ook bij Vuyo en Samkelo op bezoek zijn geweest!.Fijn dat vrijwilligers van Thamsanqa ook regelmatig bij Cheshire home op bezoek gaan.
Als jullie er weer komen doe die twee dan de hartelijke groeten van mij en geef ze maar een dikke knuffel.
En wat een leuke stoelen, ik neem aan dat jullie die grappige gekleurde stoelen hebben gekocht voor Thamsanqa??
Weer een fijne week gewenst, jullie doen daar goed werk!!
Groetjes vanuit een kouder wordend Nederland,
Anneke -
30 Oktober 2012 - 23:27
Leni Romeij:
Hallo Anie en Flip,
Wat
Leuk dat wij jou verslagen mogen lezen en zo op afstand h.e.e.a. mee beleven.
Jammer toch dat het steeds zo regent.
Wij kijken uit naar je volgende brief.
Hartelijke groet van Leen en Leni -
31 Oktober 2012 - 17:02
Aad En Monique:
Hoi Ani & Flip
Net weer terug en jullie verslag gelezen, hele belevenissen en uitersten.
wat je ook schrijft twee verschillende werelden hier en daar en bijna niet voor te stellen.
nou we blijven je volgen en kijken uit naar het volgend verslag, en wij maken ons voorlopig
geen zorgen zolang Flip maar blijft slopen gaat het wel goed
groetjes van ons allen
Aad & Monique -
31 Oktober 2012 - 21:03
Wim.en Thea Straver:
Hallo Flip en Ani
Leuk om weer eens van jullie te horen.
Als we zo het verslag van de ervaringen lezen is er veel waardering voor hetgeen jullie doen.
Het is niet zo maar wat dat je daar je energie aan geeft.
Schrijnend om te lezen dat er voor die twee verzorgsters al twee dagen geen eten is.
Ze moeten dit werk wel met hart en ziel doen om zichzelf zo weg te cijferen.
Ook de verzorgster in het tehuis verdient veel respect.
Als je in je eentje 41 mensen probeert te verzorgen dan ben je echt een kanjer.
Prachtig dat ook jullie daar een helpende hand biedt.
Goed dat er tussendoor ook nog tijd is voor wat ontspanning.
We wensen jullie veel sterkte toe in alles wat je daar nog gaat ondernemen.
Maar probeer er vooral van te genieten.
Groeten van Wim en Thea. -
01 Januari 2013 - 11:28
Henriëtte Sjouwke:
Beste schrijfster,
In februari ga ik voor een maand naar ZA en Zoek ik googelend naar een tehuis waarvoor ik donaties kan meenemen. Ik heb er enkele gevonden die goed gesponsord lijken, met fraaie websites en vroeg me af of er een manier is die anderen, zonder al die steun te ontdekken. Dat valt blijkbaar niet mee zo via het internet, maar nu stuit ik op uw verhaal en meen hiermee het tehuis te hebben gevonden wat ik zoek om iets voor te kunnen doen.Zelf ben ik arts en werk hier in een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking.
U Ou mij een groot plezier doen doorkijk te vertellen wat de naam van hect tehuis is en eventueel een adres (aanduiding) en hopelijk leest u nog mijn reactie, aangezien uw verslag al even geleden is inmiddels.
Alvast bedankt en met vriendelijke groet en beste wensen voor 2013 ,
Henriëtte Sjouwke
-
03 Januari 2013 - 11:54
Ani Van Der Winden:
Beste Henriëtte
Leuk je mailtje te ontvangen dat je zo geïnteresseerd bent in ons project. Zij kunnen inderdaad het geld heel goed gebruiken. Voor meer informatie over het project kan je op de website kijken van www.stichtingthamsanqa.nl, daar staat heel duidelijk wat het project inhoudt en wat ze doen.
Wij zijn er nu twee keer geweest en zijn al weer aan het sparen voor de volgende keer, want wij vinden het zo'n goed project waarbij je de kinderen direct helpt. Je weet echt van iedere cent waar het aan besteed wordt. Het is natuurlijk maar op kleine schaal, maar wij kunnen toch niet alle ellende in Zuid-Afrika oplossen. En het scheelt voor de kinderen daar zoveel dat er mensen uit dat verre Holland komen, die aandacht voor hen hebben.
Als je persoonlijk met mij wilt praten, kan je mij bellen: 0348 707816 ,of mij mailen: ani.wndn@gmail.com. Je kan ook via de website iemand van het bestuur in Nederland benaderen. het bestuur bestaat allemaal uit oud-vrijwilligers; er blijft niets aan de strijkstok hangen, zij doen dit allemaal belangeloos. Dat is ook wel fijn om te weten.
Ik hoop dat je volgende maand in ieder geval een fijne tijd hebt in Zuid Afrika; het is een prachtig land met veel afwisseling. En ik hoop dat je iets voor het project Thamsanqa kunt betekenen.
Graag hoor ik van je wat je besloten hebt.
met vriendelijke groet
Ani van der Winden
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
